Binnenkort ga is samen met Mieke Lannoey op pad, in Cantabrië. We gaan samen bloesemremedies creëren. 
Dit mooie stuk schreef Mieke ter voorbereiding van ons weekend. 


Madeliefjes staan voor mij voor het speelse, onbezorgde, onbevangen, in-het-nu-levende kind in je vrijlaten (hebben we als kind allemaal geen kroon of ketting gemaakt van madeliefjes?), voor zachtheid en liefelijkheid, 
maar ook voor wildheid en je niet in een hokje laten plaatsen. Want madeliefjes vind je niet netjes in een bloemperk aangeplant terug, maar in het wild, vrij groeiend op grasvelden en weilanden. Daar hou ik van.

En natuurlijk, de oceaan. Hoe kan het ook anders, mijn grootste geliefde. Voor mij symboliseer je eenheid en verbondenheid. Oerkracht en mysterie. Maar ook overgave aan de getijden en meebewegen met de natuurlijke cycli van het leven. 

Of misschien heb ik op dit moment wel meer de rivier nodig. Die staat voor levensenergie laten stromen en je laten meenemen naar vreugdevolle verandering.

En misschien ook wel een beetje van de bergen, om me wijsheid en overzicht te brengen maar vooral veel avontuur te doen beleven.

Ik heb het natuurlijk over de bloemen- en omgevingsremedies die ik samen met Catrin Marichal wil maken tijdens ons In Bloei met Bloesems Weekend In Cantabrië van 10 tot 13 mei.

Tijdens dit weekend stoppen we de energetische of trillingsinformatie van een bloem of plaats gecombineerd met de kracht van jouw bewuste intentie in een flesje. Letterlijk. 
Je leert je eigen vibrationele remedies te maken.

Remedies zijn energiemedicijnen. Net zoals homeopathie dat ook is. Ze dienen als procesbegeleiders.

Je kunt jezelf dus een beetje oceaan voorschrijven, of een beetje madeliefjes. Of wat jij dan ook nodig hebt op dit moment in jouw ontwikkelingsproces. (hier in Cantabrië kan je uit honderden bloemetjes kiezen en zijn er bergen, bossen, kliffen, stranden, rivieroevers etc.). 
Ongeacht waar je bent. 

De remedies zorgen ervoor dat jouw systeem uitgelijnd wordt met de energetische eigenschappen of frequentie van de plant of plaats. Dit gebeurt d.m.v. resonantie.

Catrin Marichal leidt je op een intuïtieve manier door dit wonderbaarlijke proces. Zodanig dat je ook thuis je eigen remedies kunt gaan maken. Want elke fase/ieder thema in je leven vraagt immers om iets anders. Soms heb ik niet de liefelijkheid van madeliefjes nodig, maar de standvastigheid en stevigheid van een eik. Om mijn plaats te durven innemen, bijvoorbeeld.

Is de rationele weterschapper in jou een beetje achterdochtig, dan raad ik je aan het werk van Dr. Masaru Emoto eens op te zoeken. 

Want wat dit alles mogelijk maakt, is water! (mijn rol in het weekend dus :) buiten jou welkom heten en ontvangen in deze prachtige streek!)

Water neemt namelijk de informatie en vibraties waaraan het wordt blootgesteld over. Het houdt deze energetische informatie vervolgens vast, versterkt ze en draagt ze verder uit. 

Door de remedies oraal in te nemen, vindt er dus een informatietransfer plaats. Zodanig dat de helende trillingen in jouw systeem kunnen doorwerken en daar transformatie bewerkstelligen. En jij steeds dichter komt bij je eigen natuur en het oneindig potentieel dat je bezit!


Is het bij jou intussen ook zo aan het kriebelen? Er zijn nog een paar plaatsen vrij!
​Klik hier voor meer informatie over ons weekend. 


Wil je meer lezen van Mieke? 
Neem dan een kijkje op haar website! 
​
www.miekelannoey.com

Het was ergens begin vorig schooljaar, maar het begon al het schooljaar voordien.
Ik kreeg van de juf te horen dat mijn dochter problemen had met schrijven. Dat ze wel wat achterstand had en best extra begeleiding kon gebruiken.

Ik vond dat erg om te horen. Ik zat daar toch wel mee. Ik wilde niet dat mijn dochter achterstand had, wou dat ze gewoon vlot kon schrijven. 

Het hield me echt wel een aantal maanden bezig.
 
Toen ik uiteindelijk in de gaten had dat dit mij misschien iets wou vertellen, besefte ik dat ik eigenlijk zelf niet (meer) schreef. 

Als kind hield ik een dagboek bij en ik bleef dat jaren en jaren doen. Stapels schriftjes heb ik volgeschreven. Maar een tweetal jaar geleden stopte dat. Het moment dat mijn vader ziek werd en een paar maanden later stierf.  
Dat was een shock en ik kreeg geen letter meer op papier. 

Dit 'schrijfprobleem' van mijn dochter vertelde me dat ik zelf terug weer mocht gaan schrijven, dat dat me goed zou doen. Dat ik mijn verhaal, mijn beleving weer meer mocht gaan uiten. Want op dat moment zat dat allemaal helemaal geblokkeerd. 

Ondertussen, 2 jaar later, gaat dat schrijven weer een pak beter. 
Maar nu botst ik weer op een volgend iets. 
Mijn dochter schrijft nu veel beter, maar ik zie nog steeds die fouten. 
Ook ik schrijf ondertussen meer, maar ik zie steeds mijn gebreken. 
Ik lees blogs en verhalen, die prachtig verwoord zijn, en voel me beperkt in wat ik kan. En dat maakt me onzeker.. 

Maar dan kijk ik weer naar mijn dochter. 
Zij ziet haar fouten niet.
Zij trekt zich daar niets van aan.

En dan besef ik ook dat het er eigenlijk niet hoeft toe te doen.  
Schrijven gaat over een verhaal vertellen, woorden geven aan iets wat in je leeft. 
En dat is iets wat ik heel graag doe. En iets wat blijkbaar wel belangrijk is voor mij.  om te blijven doen. 

Ja, onze kinderen zijn grote spiegels. 
Daar kunnen we veel van leren. 

'Als we iets in het kind willen veranderen, moeten we het eerst onderzoeken en kijken of het niet iets is wat beter in onszelf kan worden veranderd.' C.J. Jung

Een weekje naar het mooie Dardisse in de Ardennen.
In een huurhuisje naast een stromende rivier.

Ik ben moe, erg moe. Er is zoveel gebeurd de afgelopen maanden. Ik heb veel gewerkt.
Op een paar maanden de yurt neergezet, nieuwe workshops georganiseerd, nieuwe dingen gecreëerd en gepland.
Ik ben moe, erg moe.
Deze dagen vakantie zullen me hopelijk deugd doen. 

Wanneer we gaan slapen laat ik het raam open, zodat ik de rivier hoor stromen. 
Het wordt een heftige en onrustige nacht. Rare angstige dromen vol water en symboliek. 

’s Morgens stap ik in mijn pyjama naar buiten en loop met een warrig hoofd naar de oever van de rivier en zet me neer naast een boom. 

De rivier raast en raast maar door. Jeezes wat een drukte. En dan zie ik het twijgje. 
Het twijgje in het midden van de rivier.
Het is helemaal gebogen door de sterke stroom.
Helemaal gebogen door het water dat maar door raast.
​Het kan zich onmogelijk oprichten, in die sterke stroom.

Hier kun je toch niet deftig groeien? Op deze plek word je toch geen boom? 

Oh dit moet vermoeiend zijn:  jezelf zo staande houden in die sterke stroom. Waarom laat het twijgje zich niet gewoon meevoeren? Zou het niet beter zijn los te laten, zodat het ergens stroomafwaarts kan aarden? Ergens waar het wat rustiger is? 

Dit is confronterend. Wie loopt er moe en gebogen rond? 
In hoeverre doe ik dingen, alleen omdat ik denk dat ik dit moet doen? In hoeverre houd ik vast aan gewoontes en normen? 
In hoeverre blijf ik krampachtig volharden, terwijl het me krom legt
en het me op termijn niet veel zal opleveren? 

Zijn er aspecten in mijn leven die ik ook gewoon zou mogen lossen en laten meegaan met de stroom…? 

Zo zit ik wat te staren en te peinzen, over het twijgje en de stroom.  

Tot het me opvalt dat ik net naast een heel klein wit bloemetje ben gaan zitten. 
Een schattig klein ding met z’n kopje gebogen.

Een klein en fijn Bosanemoontje. 

Ontroering en gefascineerd. Hoe mooi is dit. .
Het voelt heel teer en licht. 
Ik kijk wat rond, en blijkbaar staat ze hier niet alleen. Samen met andere Bosanemoontjes staat ze aan de oever van de stromende rivier samen te staan, samen te ZIJN. 

Ik voel dat dit bloemetjes me iets willen vertellen. En dat het haar helende kracht met mij wil delen. 

Ik vraag haar dan ook of ik een remedie van hen mag maken en het antwoord is meteen “ja”. Plukken mag ik ze niet, want ze willen wel blijven staan, ze willen blijven ZIJN. 

Ik buig hun hoofdje in het water zodat ik hun energie, hun trilling zo kan opvangen. 

Terwijl mijn kommetje zo staat te staan, en ik me op de remedie afstem, voel ik de voorkant van mijn romp helemaal warm worden. Mijn hart, zonnevlecht en buik die zich opvullen met een warme gloed. 

Ik realiseer me hoe hard ik toch soms ben voor mezelf. Hard, volhardend, trots in het volhouden van patronen. En ik realiseer me dat dit patroon iets is wat echt al heel heel erg lang meegaat. Dat ik zelf niet de eerste ben in mijn generatie die zo hard is voor zichzelf. En dat ik dit al heel erg lang zo doe. 

​Ik krijg inzichten waarom ik bepaalde dingen doe, welke (kinderlijke) behoefte daar achter ligt. 

Gewaardeerd willen voelen, gezien willen worden, ook geliefd willen zijn.. Allerlei beelden uit mijn jeugd komen voorbij. Beelden van een ver verleden. 
Ik voel steken in mijn hart, en mijn innerlijke rivier begint ook te stromen.
De tranen komen los. 

Ik ruik aan het bloemetje en laat de zoete geur helemaal binnenkomen. 

Ja, het wordt duidelijk dat ik een aantal patronen gewoon mag lossen en meegeven met de stroom. Ik moet helemaal geen dingen doen die te veel inspanning van me vragen. 
Ik moet niet gaan zorgen voor... Ik moet niet zus of zo zijn. 

Ik moet just NIKS. 

Net als de Bosanemoontjes mag ik gewoon zitten, aan de oever,
​en GEWOON wat meer ZIJN. 

Met een grote dankbaarheid voor deze inzichten, lessen en ook heling, maak ik de remedie af. 

De prachtige bloesemremedie van het BOSANEMOONTJE. 
​