Mijn dochter is boos... altijd boos..

Mijn dochter is boos, altijd boos..

Ze is boos als ze opstaat. Boos als ze iets moet eten. Ze is boos als ze zich moet aankleden, boos als ze niet de juiste kleren vindt. Ze is boos wanneer ze zich verveelt. Ze is boos op haar zus en boos op mij.

Vooral boos op mij. Haar ogen spreken boekdelen: ik kan niets maar dan ook niets goed doen. Bij alles wat ik zeg krijg ik die boze blik. 

Dit is nu al een paar dagen aan de hand. Het begon een paar dagen voor Allerheiligen. 

Ik probeer het met rust en begrip te benaderen. Dat lukt me steeds even, tot ik weer een sneer krijg. Het irriteert me, ik word op mijn beurt boos op haar en hoppa we zijn vertrokken,…fijn zo een vakantiedag. 

En dan, komt papa thuis. Ze lacht met z’n grapjes, maakt gevatte opmerkingen, is grappig en ziet er stralend uit. 

Dan, is het weer nacht en lig ik voor de zoveelste keer wakker. Te woelen, te piekeren en me op de boeien. Mijn zonnevlecht ligt in een kramp en ik kan me gewoon niet ontspannen. Ik probeer mijn lichaam te voelen, goed diep in- en uitademen, mijn handen leggen waar het pijn doet…
Niks help om tot rust te komen en te slapen. 

Piekeren, piekeren.. 
Ik irriteer me. Ja, aan allerlei dingen, voor verschillende redenen. Ik wil dat er dingen sneller gaan dan ze gaan, en heb het gevoel daar geen invloed op te hebben.. Ik durf ineens weer geen nieuwe stappen meer te zetten…en ben boos …omdat… 

Tingggg… dan valt mijn frank. Midden in de nacht. 

Ja, ik ben boos en besef nu ineens waar het is begonnen… een paar dagen voor Aller-heiligen.. Ik zie wat het heeft getriggerd. Toen werd ik boos.. en nu ben ik het nog steeds. 

En ik besef het: 

IK ben vanbinnen boos, altijd boos. Ik ben boos als ik opsta. Boos als ik iets moet eten. Boos bij het aankleden, boos als ik de juiste kleren niet vind. Ik ben boos als ik me verveel en boos op…
en ook de reden valt me te binnen.
Ja, daar zit mijn boosheid en daar gaat mijn boosheid eigenlijk om. 

Ik had het niet in de gaten, heb het niet willen erkennen, maar hij zit er wel. Die boosheid. Ik heb het willen stilhouden en verlammen in mezelf. 

De volgende ochtend sta ik op en voel het: ik wil gewoon stappen zetten. 
Ik heb mijn boosheid mezelf laten verlammen. Ik kom weer in beweging en ga over tot actie. Ja, beweging, actie, dat heeft het nodig. 

En ook mijn dochter staat die ochtend op… en…

Ze is niet langer boos.. 
​

Je kind als Je Spiegel 

​www.catrinmarichal.com