Een mama in de praktijk: Ze vertelt over haar dochter van 6. Een lief gevoelig creatief meisje. Heel zelfstandig en heel zeker over wat ze wil. Ze wil graag de dingen op haar eigen manier. Ze zit ook wel een beetje in haar eigen wereldje, met prinsessen en elfjes en toverkrachten. Er is iets specifieks waar mama zich zorgen over maakt, bij haar lieve dochter: Haar ‘ontlasting’. Dit vertelt ze erover: “Mijn dochtertje gaat moeilijk naar het toilet. Ze houdt haar ontlasting lang in. Wat voor veel spanningen zorgt. Dat kan dagen duren. Ze is bang om kaka te doen. Haar klein zusje moet er ook steeds bij zijn, in het toilet, en haar knuffel. Vroeger moest ik er altijd bij zijn, maar nu is de zus ook goed. Ze heeft steeds die ondersteuning nodig, een geruststelling." Mama heeft veel geprobeerd om dit te verhelpen, de afgelopen jaren. Want dit is er al sinds ze op het potje gaat. Als we kinderen goed observeren, en onze gedachten en gevoelens daarbij, kunnen we merken dat kinderen dingen spiegelen voor ouders. Ze spiegelen blinde vlekken waar ouders zich niet bewust van zijn. Kinderen voelen alles aan, en willen niet liever dan dat hun ouders gelukkig zijn. Ze helpen hun ouders daarbij. Dit doen ze ondermeer door in alle liefde die dingen te spiegelen waar ouders aandacht aan mogen geven. De spiegelingen van kinderen zitten in hun gedrag, spel, fantasie, ontwikkeling, slaap, eten, kwalen, zindelijkheid e.d. Zo ook bij dit meisje en haar duidelijke taal rond de ontlasting. Mama draagt onbewust zelf een grote last met zich mee, waar ze bang van is. ‘Oude chit’ die ze al heel lang vasthoudt, en niet durft los te laten. Het is een probleem voor haar om zichzelf daarvan te ont-lasten, van die last uit het verleden. De angst is te groot. Ook mama mag hulp vragen, voor dit probleem. Alleen is het te moeilijk. Door deze last uit het verleden meer los te maken in zichzelf, zal ze hopelijk ook wat minder in haar eigen wereldje moeten vertoeven, en meer in het ‘hier en nu’ durven zijn. Deze boodschap raakt een gevoelige snaar bij mama. Ze erkent dit in zichzelf. Ze zoekt professionele hulp, om haar angsten onder ogen te zien. En om oude dingen, die nog niet verwerkt zijn, te kunnen los-maken in zichzelf. Zich daarvan met hulp te kunnen ont-LAST-en. Een paar weken na deze kindertolkvertaling merkt mama op, dat haar dochter, alleen, op het toilet zit. Zonder hulp te roepen, zonder bang te zijn. gewoon vanzelf… En sinds die dag, gaat haar dochter dagelijks zelfstandig naar toilet. Van zodra mama zelf is gaan inzien waar zij nog mee zit, en steun is gaan zoeken, om zichzelf te ont-lasten, is de verandering bij haar dochter ingezet. Dochter hoeft dit niet meer te spiegelen. Mama heeft de boodschap begrepen.
4 Comments
Na een hele tijd (lijkt wel eeuwen) ga ik deze week weer langzaam aan het werk.
Toen we een paar maanden geleden hoorden dat papa heel erg ziek was, en niet meer te genezen, heb ik veel laten vallen, om bij hem te kunnen zijn. Heel intense maanden, hele mooie maanden, en triestige maanden. Maanden van angst, boosheid, verdriet .. en verbondenheid, heling, liefde ... ..afscheid... En nog zoveel zoveel meer. Ik heb mijn 'werk' op een laag pitje gezet, afspraken afgemeld. Maar nu wil ik weer langzaam terugkomen, ook door weer aan het werk te gaan. Al zal dat op een rustig tempo zijn. Het is nog raar, om de draad zo weer op te pikken. Maar ik voel dat het goed is.. Ik ben er (denk ik :) ) langzaam klaar voor. . Een mama vertelt over haar zoontje van 3 jaar. Wat haar het meeste stoort? Dat hij niet luistert naar haar. En gewoon zijn ding doet, zonder het te vragen. Een goed voorbeeld daarvan is het 'koelkastprobleem': Dat hij steeds de koelkast open zet. 3, 4, 5, 6 keer per dag. Hop die koelkast open, er iets uithalen om op te eten, en dan gewoon laten openstaan. Zo vaak heeft mama al gezegd dat hij het eerst moet vragen voor hij iets neemt, én de koelkast nadien ook moet sluiten. Maar dat heeft geen effect, hij blijft het doen. Zonder te vragen, steeds weer opnieuw. Zo irritant, ze wordt er boos van. Maar ook dat heeft geen effect. Het verhaal van haar zoontje wordt vertaald: Haar zoontje wil dat mama wat meer warmte in zichzelf toelaat, wat meer warmte geeft aan de delen in haar die 'koud staan'. Namelijk haar eigenzinnigheid, haar 'gewoon haar ding doen', en eigenwijsheid, accepteert ze niet bij zichzelf. Al van kinds af aan werd haar eigen eigenzinnigheid afgeremd, werd haar eigenwijsheid niet met warmte onthaald. En nu keurt ze dit in zichzelf af. Ze is er zelf nu heel streng voor geworden. Haar zoontje geeft aan dat ze die delen, die ze in zichzelf 'koud laat staan', wat meer warmte en liefde mag gaan geven. . Dat zal haar voeding geven in het leven. Na de intake, terugkoppeling, komt mama een aantal weken later voor een derde gesprek. Mama vertelt dat het 'storende gedrag' haar niet meer opvalt. Het koelkastprobleem bestaat niet meer. Ze is zich wel door de vertaling meer bewust geworden van zichzelf en van de delen in zichzelf die aandacht vroegen. Zo merkt ze nu op dat ze toch wel erg streng is tegenover zichzelf. En als dit gebeurt, bijvoorbeeld in de huishouding of opvoeding, haar zoontje minder goed luistert. Dan gaat hij gewoon weer zijn eigen gang. Wat attenter, liever en minder controlerend zijn (in eerste instantie naar zichzelf) heeft meteen effect op haar zoon. Hij is dan meer naar haar gericht, luistert beter en wil dan meer bij haar zijn Haar zoontje zelf is ook opener vertelt ze en assertiever. Hij zegt meer wat hij al dan niet wil, in plaats van het gewoon stilzwijgend te doen. Het gedrag van een kind: een spiegel voor een mama. Toen ik 3 jaar geleden besliste te stoppen met werken, bedoelde ik echt: ik wil niet meer 'werken'. Werken vanuit wat ik weet, vanuit het 'geleerde', vanuit mijn hoofd. Vanuit studies, vanuit patronen en overtuigingen. Een leven vanuit een hoofd zonder aanwezig te zijn in mijn lichaam. Ja, dat is hard werken. Maar wat dan? Wat dan te doen? En toen kwamen 'de remedies' op mijn pad. Ik kwam terecht bij een hele fijne vrouw, met een kast vol remedies: bloesemremedies, edelsteenelixirs, paddenstoelessences, krachtplaatsremedies... En ik werd wakker geschud. Halleluja! Wat voelde dat fijn! Een thuiskomen en herinneren. Niet vanuit mijn hoofd maar vanuit een gevoel: Ja, dit kende ik! Ze deden mij namelijk herinneren aan ...mezelf .... mijn eigen natuur. Door die identiteitscrisis en bijhorende vermoeidheid heen voelde ik.. . mezelf weer. Een lichtje in mij begon weer heel voorzichtig te branden. En ik begon ze, met hulp van deze fijne vrouw, in te nemen. De éne mengeling volgde een andere op. De remedies hielpen me ontzettend veel. Ze ondersteunden me op mijn pad. Op mijn zoektocht naar mezelf. In mijn proces naar het terug herinneren wie ik eigenlijk werkelijk ben, en wat ik in dit leven wil doen. En vanuit dat gevoel zijn mijn eigen MiRa-essences vanzelf ontstaan. In co-creatie met de natuur, vanuit mijn eigen natuur. Vorig jaar, op de krachtplaats Sacra Di San Michele in Italie, kreeg ik 's nachts de ingeving de energie van die plek te gaan opvangen en er een remedie van te gaan maken. En dat was een eerste van een reeks eigen gecreërde remedies. Een reeks die zich steeds blijft uitbreiden, naargelang mijn eigen innerlijke reizen. Bij het maken van de remedies heeft mijn hoofd minimale inbreng, maar brengt mijn lichaam me waar ik moet zijn. Bij die plant, op die plek, waar ik de energie mag van opvangen, innemen, toe-eigenen.. De MiRA-essences, doen je herinneren aan je eigen natuur. Ze zijn gemaakt van energie van bloemen, bomen, mineralen en krachtplekken. Pure levensenergie, opgevangen in bronwater. De natuur doet je herinneren aan je eigen natuur. Door de energie van de natuur in ons te nemen, wekken we onze eigen levenskracht weer op.
Door ons dit weer (energetisch, fysiek, emotioneel...) te her-inneren, dit in ons wakker te maken, worden we ook uitgenodigd oude belemmerende patronen los te laten. Oude patronen, beschermingen, overlevingsstrategien die we hebben opgebouwd mogen zachter worden. Wanneer jij er aan toe bent, op jouw tempo, stap voor stap. De essences dringen niets op, ze nodigen enkel uit. Om jouw unieke natuur, jouw talenten, kwaliteiten te gaan leven. Het is heerlijk te mogen creëren, gewoon omdat het zo voelt. En dit is voor mij geen werken, maar LEVEN. Een 15 jaar geleden begon ik te werken als kinderpsycholoog met ouders én hun kinderen. Jaren van opleiding en nadien ervaring gaven mij inzicht en kennis over de ontwikkeling van kinderen en de mogelijke problemen die er kunnen opduiken tijdens die ontwikkeling én de opvoeding.
Veel geleerd, en heel wat ervaring, en dacht dat ik wel goed bezig was.. Tot ik zelf 7 jaar geleden mama werd. En alles veranderde. Theorieën die ik zelf zo goed had geleerd en ook aan ouders doorgaf, bleken bij mij ineens niet te werken. Slapeloze nachten, gefrustreerde uitgeputte dagen, spanningen ... de raad die ik anderen gaf kon ik zelf niet uitvoeren. Veel vallen en opstaan, frustraties en vaak met mijn hoofd in mijn handen.. En dan begon het me te dagen: zou het kunnen dat mijn dochter mij hier iets duidelijk wil maken? Wat wil ze me zeggen door niet te slapen en zo (verdomme) over-gevoelig te zijn? Is er iets bij mij wat ervoor zorgt dat zij zich niet helemaal kan ontspannen? Wat zie ik hier niet? En ik besloot te gaan zien, luisteren en voelen, wat zij met me deed. En het zette een hele persoonlijke ontwikkeling op gang. (En het 'vervelend gedrag' veranderde vanzelf langzaam mee.) Op dat moment voelde het niet zo, maar achteraf gezien bracht mijn dochter me (en dat doet ze nog steeds) een heel mooi geschenk: een SPIEGEL. Vorig jaar kwam ik PresentChild tegen of Kindertolk-methode, en dit paste helemaal in dit plaatje. Dit klopte voor mij. PresentChild-methode is een methode om ouders te begeleiden, die anders werkt dan de meeste 'klassieke' opvoedingsbegeleidingen. Met deze methodiek wordt het probleem van je kind, naar een innerlijk proces bij de ouders vertaald. Wat wil jouw kind je zeggen? Wat willen zij jou duidelijk maken door dit vervelend gedrag te stellen? Welke blinde vlek bij jou willen ze je laten zien zodat jij gelukkiger, blijer, vollediger in het leven kan staan? Het afgelopen jaar schoolde ik me bij in deze methode. En nu neem ik ouders hier graag in mee: Het probleem niet meer bij de kinderen laten, maar gaan zien wat voor boodschap ze hiermee willen doorgeven aan hun ouders. Je kinderen gunnen je het volledige geluk. En hier hebben ze heel veel voor over . Ben jij ook geïnteresseerd in op deze manier naar je kinderen te luisteren? Dan ben je heel welkom. Catrin Gelicentieerd bij Presentchild: www.presentchild.nl |