De bloesemremedie van het Bosanemoontje.

Een weekje naar het mooie Dardisse in de Ardennen.
In een huurhuisje naast een stromende rivier.

Ik ben moe, erg moe. Er is zoveel gebeurd de afgelopen maanden. Ik heb veel gewerkt.
Op een paar maanden de yurt neergezet, nieuwe workshops georganiseerd, nieuwe dingen gecreëerd en gepland.
Ik ben moe, erg moe.
Deze dagen vakantie zullen me hopelijk deugd doen. 

Wanneer we gaan slapen laat ik het raam open, zodat ik de rivier hoor stromen. 
Het wordt een heftige en onrustige nacht. Rare angstige dromen vol water en symboliek. 

’s Morgens stap ik in mijn pyjama naar buiten en loop met een warrig hoofd naar de oever van de rivier en zet me neer naast een boom. 

De rivier raast en raast maar door. Jeezes wat een drukte. En dan zie ik het twijgje. 
Het twijgje in het midden van de rivier.
Het is helemaal gebogen door de sterke stroom.
Helemaal gebogen door het water dat maar door raast.
​Het kan zich onmogelijk oprichten, in die sterke stroom.

Hier kun je toch niet deftig groeien? Op deze plek word je toch geen boom? 

Oh dit moet vermoeiend zijn. Om jezelf zo staande te houden ondanks de sterke stroom. Waarom laat het twijgje zich niet gewoon meevoeren? Zou het niet beter zijn los te laten, zodat het ergens stroomafwaarts kan aarden? Ergens waar het wat rustiger is? 

Dit is confronterend. Want wie loopt er hier moe en gebogen rond? 
In hoeverre doe ik dingen, alleen omdat ik denk dat ik dit moet doen? In hoeverre houd ik vast aan gewoontes en normen? 
In hoeverre blijf ik krampachtig volharden, terwijl het me krom legt
en het me op termijn niet veel zal opleveren? 

Zijn er aspecten in mijn leven die ik ook gewoon zou mogen lossen en laten meegaan met de stroom…? 

Zo zit ik wat te staren en te peinzen, over het twijgje en de stroom.  

Tot het me opvalt dat ik net naast een heel klein wit bloemetje ben gaan zitten. 
Een schattig klein ding met z’n kopje gebogen.

Een klein en fijn Bosanemoontje. 

Ik ben helemaal ontroerd en gefascineerd door het bloemetje. Hoe mooi is dit! 
Het voelt heel teer en licht. 
Ik kijk wat rond, en blijkbaar staat ze hier niet alleen. Samen met andere Bosanemoontjes staat ze aan de oever van de stromende rivier samen te staan, samen te ZIJN. 

Ik voel dat dit bloemetjes me iets willen vertellen. En dat het haar helende kracht met mij wil delen. 

Ik vraag haar dan ook of ik een remedie van hen mag maken en het antwoord is meteen “ja”. Plukken mag ik ze niet, want ze willen wel blijven staan, ze willen blijven ZIJN. 

Ik buig hun hoofdje in het water zodat ik hun energie, hun trilling zo kan opvangen. 

Terwijl mijn kommetje zo staat te staan, en ik me op de remedie afstem, voel ik de voorkant van mijn romp helemaal warm worden. Mijn hart, zonnevlecht en buik die zich opvullen met een warme gloed. 

Ik realiseer me hoe hard ik toch soms ben voor mezelf. Hard, volhardend, trots in het volhouden van patronen. En ik realiseer me dat dit patroon iets is wat echt al heel heel erg lang meegaat. Dat ik zelf niet de eerste ben in mijn generatie die zo hard is voor zichzelf. En dat ik dit al heel erg lang zo doe. 

​Ik krijg inzichten waarom ik bepaalde dingen doe, welke (kinderlijke) behoefte daar achter ligt. 

Gewaardeerd willen voelen, gezien willen worden, ook geliefd willen zijn.. Allerlei beelden uit mijn jeugd komen voorbij. Beelden van een ver verleden. 
Ik voel steken in mijn hart, en mijn innerlijke rivier begint ook te stromen.
De tranen komen los. 

Ik ruik aan het bloemetje en laat de zoete geur helemaal binnenkomen. 

Ja, het wordt duidelijk dat ik een aantal patronen gewoon mag lossen en meegeven met de stroom. Ik moet helemaal geen dingen doen die te veel inspanning van me vragen. 
Ik moet niet gaan zorgen voor... Ik moet niet zus of zo zijn. 

Ik moet just NIKS. 

Net als de Bosanemoontjes mag ik gewoon zitten, aan de oever,
​en GEWOON wat meer ZIJN. 

Met een grote dankbaarheid voor deze inzichten, lessen en ook heling, maak ik de remedie af. 

De prachtige bloesemremedie van het BOSANEMOONTJE. 
​